Восенню 1922 года Жэня ў школу не пайшоў. Усю зіму дзед, бацька, дзядзька Фадзей вучылі хлопчыка гаварыць і чытаць па-польску. І потым 2 гады вучыўся ў польскай пачатковай школе ў Шкленікова.

Восенню 1925 года Іван Хведаравіч па прапанове Фадзея паслаў сына ў Сваткаўскую школу (1925-1926), дзе былі старэйшыя класы. Жэня вучыўся старанна, актыўна ўдзельнічаў у школьным драматычным гуртку, захапляўся рысаваннем: маляваў нацюрморты, пейзажы, рабіў рэпрадукцыі з карцін і паштовак. За зіму перачытаў са школьнай бібліятэкі ўсе кнігі Г. Сянкевіча, М. Канапніцкай,    Ж. Верна, Ф. Купера, Ю. Славацкага, А. Міцкевіча. У гаспадара, дзе жыў на кватэры, былі творы В. Жукоўскага, А. Пушкіна, М. Гогаля.

У 1926 годзе Яўген Скурко канчае пачатковую школу. Хлопец хоча вучыцца далей. Калі маці загаварыла аб пераводзе сына ў Вілейскую рускую гімназію, дзед Хведар заўпарціўся.

— Нізавошта! – сказаў, як адрэзаў. – З музыкі – хлеб невялікі, а з гулякі – ніякі.- Мы тут ледзь канцы з канцамі зводзім, а ён будзе на пана вучыцца.

Але дзякуючы дзядзьку Фадзею дзед Хведар згадзіўся на далейшую вучобу ўнука.

Жэня, пасучы кароў, усё лета рыхтаваўся да экзаменаў і восенню 1926 года паступіў у трэці клас Вілейскай рускай гімназіі (1926-1928). У гімназіі многія вучні пісалі вершы. Вырашыў паспрабаваць і Яўген. Неяк дзед Хведар расказаў унуку легенду пра Шкленікоўскае возера. Яна ўразіла хлопчыка, і ён вырашыў пераказаць легенду вершам. Доўга нічога не атрымлівалася, не хапала рыфмаў, збіваўся з рытму. Так і не адважыўся прачытаць сябрам сваю першую спробу пяра. А вось вершы пра дубы, хмары, зоркі, атрымаліся больш удалымі. Запісваў усё гэта ў патаемны сшытак, які схаваў на дне свайго фанернага чамадана.

Інтэрната ў гімназіі не было, і Яўген жыў на кватэры. Грошай не хапала і таму ўся надзея была на дапамогу на бацькоў. У Вілейку звычайна прыязджала маці з прадуктамі і злотымі, згорнутымі ў насоўку.

У Вілейцы Яўген Скурко набываў не толькі сістэматычныя веды, але адначасова праходзіў школу палітычнай і нацыянальнай свядомасці. Закончыць Вілейскую гімназію Яўгену не давялося: восенню 1928 года польскія ўлады закрылі яе. Потым была вучоба ў Радашковіцкай беларускай гімназіі  і працягвалася ўсяго некалькі месяцаў – з верасня па снежань.  Але кожны месяц можна лічыць за год. Тут ён паступіў у камсамол, тут, як ніколі раней, працаваў над вершамі. Некаторыя з іх чытаў сябрам, пасля знішчаў, зноў пісаў. Юнак з-пад Нарачы у гімназіі ўпершыню сустрэўся з падпольнай камсамольскай арганізацыяй, у якую неўзабаве ўступіў. За ўдзел у адной з вучнёўскіх забастовак, накіраванай супраць ліквідацыі беларускіх школ польскім урадам, з Радашковіцкай гімназіі было выключана некалькі гімназістаў, у тым ліку і Яўген Скурко.

І ў 1929 г. яны накіраваліся ў Вільню. Вільня – горад маладосці і першай сталасці Максіма Танка. Горад, у якім выдаваў свае кнігі беларускі першадрукар Скарына, тут жылі і працавалі Багушэвіч, Купала, Колас, Бядуля, Цётка, а таксама дзеячы рэвалюцыйнага нацыянальна-вызваленчага руху Беларусі Тарашкевіч, Харужая, Прытыцкі, пісьменнікі Пестрак, Таўлай, Машара, Васілёк, музыканты Цітовіч, Шырма, мастакі Сергіевіч, Драздовіч. У Вільні выдаваліся на беларускай мове кнігі, газеты, часопісы, дзейнічалі культурна-асветніцкія таварыствы.

У пачатку 1929 года Яўген Скурко паступіў у Віленскую беларускую гімназію. Пасля Радашковіч Вільня здавалася Яўгену вялікім, бурлівым горадам. У беларускай гімназіі Яўген Скурко затрымаўся ненадоўга: мясцовыя ўлады збіраліся расправіцца з рэвалюцыйна настроенай моладдзю і актыўнымі камсамольцамі. Новы ўдзел у забастоўцы выклікаў новае “выдаленне”. Нічога не заставалася рабіць, як ехаць у родную Пількаўшчыну. Дома Яўген правёў вясну і лета, дапамагаў бацькам па гаспадарцы, многа чытаў і пісаў. Яму ішлі лісты ад сяброў з Вільні. Яны распавядалі пра арышты сярод рэвалюцыйнай моладзі, дасылалі вершы Міхася Машары, апавяданні Піліпа Пестрака. Вяртацца ў Вільню не раілі, бо ён ужо трапіў у спіс ненадзейных асоб. Але юнаку вельмі хацелася вучыцца. І паразмаўляўшы са сваім дзядзькам Фадзеем, які параіў паступіць на якія-небудзь курсы, пасля якіх абавязкова дадуць “пасведчанне аб благанадзейнасці”, а потым – у гімназію. Так пачынаецца вельмі нялёгкі этап ў жыцці Яўгена Скурко.